W południe, 10 marca 2022 Biskup Diecezjalny Edward Dajczak odczytał Komunikat Nuncjatury Apostolskiej w Polsce, zgodnie z którym Ojciec Święty Franciszek mianował Biskupa Zbigniewa Zielińskiego Biskupem Koadiutorem Kościoła Koszalińsko-Kołobrzeskiego. 16 marca w obecności Rady konsultorów Ks. Biskup Zbigniew obejmie oficjalnie urząd Biskupa Koadiutora. Uroczyste rozpoczęcie posługi Księdza Biskupa w naszej Diecezji będzie 2 kwietnia. W praktyce oznacza to, że Ks. Biskup Zbigniew jest następcą obecnego Biskupa Diecezjalnego, kiedy Biskup Edward – jak to określił – „będzie mógł odpocząć na emeryturze”. Polecajmy nowego Biskupa naszej Diecezji Dobremu Bogu i wstawiennictwu Matki Bożej Skrzatuskiej.

Biskup Zbigniew Zieliński – Syn Ruperta i Teresy, urodził się 14 stycznia 1965 r. w Gdańsku. Sakrament chrztu przyjął w Parafii pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Gdańsku-Brętowie. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w Technikum Budowy Okrętów „Conradinum” w Gdańsku. Po maturze, w 1985 r. rozpoczął sześcioletnie studia filozoficzno-teologiczne w Gdańskim Seminarium Duchownym. 18 maja 1991 r. przyjął święcenia kapłańskie w bazylice Mariackiej w Gdańsku z rąk Księdza Arcybiskupa Tadeusza Gocłowskiego. Pracował jako wikariusz w Parafii pw. Matki Boskiej Bolesnej w Gdańsku (1991-1999) i w Parafii Archikatedralnej pw. Trójcy Świętej w Gdańsku (1999-2000). 9 czerwca 2000 r. otrzymał nominację na Dyrektora Wydziału Duszpasterskiego Kurii Metropolitalnej Gdańskiej. Został włączony do Archidiecezjalnej Rady Duszpasterskiej i został Członkiem Komisji Głównej III Synodu Gdańskiego (2001). Po uzyskaniu licencjatu z katolickiej nauki społecznej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie rozpoczął pracę jako wykładowca teologii pastoralnej w Gdańskim Seminarium Duchownym (2002).

15 lipca 2004 r. został mianowany proboszczem Parafii pw. Św. Michała Archanioła w Sopocie, a w roku 2007 Dziekanem Dekanatu Sopot. Równocześnie należał do Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsultorów Archidiecezji Gdańskiej. W 2004 roku obronił na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, na Wydziale Nauk

Historycznych i Społecznych pracę doktorską pt. „Przekaz wartości religijnych w zreformowanej polskiej szkole publicznej po 1990 r.”, napisaną pod kierunkiem ks. prof., dr hab. Henryka Skorowskiego. W 2005 r. otrzymał godność Kanonika Kapituły Archikatedralnej Gdańskiej.

8 grudnia 2007 r. został mianowany Proboszczem Parafii katedralnej pw. Trójcy Świętej w Gdańsku-Oliwie i Dziekanem Dekanatu Gdańsk-Oliwa. Podejmował też różne zadania jako Duszpasterz Archidiecezjalnej Kościelnej Służby Mężczyzn „Semper Fidelis” i Duszpasterz Pracowników Gospodarki Leśnej oraz Diecezjalny Duszpasterz Myśliwych. W dowód zasług otrzymał od papieża Benedykta XVI godność Kapelana Jego Świątobliwości (2007).

27 października 2014 r. został mianowany Proboszczem Parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Gdańsku.

W dniu 26 września 2015 r. Ojciec Święty Franciszek mianował księdza prałata dr. Zbigniewa Zielińskiego biskupem pomocniczym Archidiecezji Gdańskiej.

Herb: symbolika i wymowa

Herb Księdza Biskupa Zbigniewa Zielińskiego nawiązuje do specyfiki Archidiecezji Gdańskiej, łącząc walory nadmorskie z tradycją i historią.

Pośrodku herbu widnieje krzyż w kształcie kotwicy. Symbol ten ma przypominać, że krzyż Chrystusa jest źródłem niezawodnej nadziei. Kotwica jest symbolem stabilności, a więc mocnego trwania w wierze oraz symbolem bezpieczeństwa, zakotwiczenia w bezpiecznym porcie, co z kolei stanowi podłoże do budowania międzyludzkiej jedności.

Pod kotwicą zostały umieszczone dwa szczególne znaki. Wiosło odnosi się bezpośrednio do Świętego Wojciecha, Patrona i Chrzciciela Gdańska, który do Prus podróżował łodzią po Wiśle, aby głosić Ewangelię Pomorzanom. To podczas tamtej misji jeden z pogan uderzył biskupa Wojciecha wiosłem w plecy. W tym sensie wiosło stało się narzędziem męki. Ból i cierpienie poniesione ze względu na prawdę oraz dla Ewangelii prowadzą do jeszcze większego poświęcenia i autentycznego świadectwa o Chrystusie. Wiosło w ręku biskupa Wojciecha stało się wreszcie laską biskupią, pastorałem – symbolem Kościoła zgromadzonego wokół niego. Zatem drugi symbol, pastorał, jest znakiem ojcowskiej troski o owczarnię. Biskup jest pasterzem, jest przewodnikiem prowadzącym swą trzodę do bezpiecznego portu zbawienia. Wiosło i pastorał stają się więc symbolami wysiłku i duchowej pracy, ciągłego wypływania na głębię.

Powyżej zostały umieszczone trzy lilie. Lilia jest symbolem piękna i czystości. Nawiązuje do Najświętszej Maryi Panny, czczonej w naszej Archidiecezji jako Stella Maris – Gwiazda Morza, która jest przewodniczką w spokojnym żeglowaniu. Kształt lilii przypomina kompas wskazujący drogę. Trzy lilie są ponadto symbolem Trójcy Świętej, opieki Boga Trójjedynego nad nami.

Tłem herbu są dwa kolory: niebieski i czerwony. Kolor niebieski kieruje nasz wzrok ku niebu, ku wiecznej szczęśliwości. Jest symbolem cierpliwości i opanowania, gdy niebieskie fale morskie są spokojne oraz dynamizmu, gdy się wznoszą. Wskazuje na nadzieję i przypomina, że przyszłość jest w rękach Boga. Kolor czerwony symbolizuje natomiast miłość, oddanie i ofiarę. To z miłości do Boga i do Kościoła Święty Wojciech poniósł śmierć męczeńską. To z jego poświęcenia zrodziła się wiara tutejszego ludu, która od wieków umacnia się poprzez posługę Kościoła Gdańskiego; żywa wiara mieszkańców Pomorza i Kaszub, którzy tak szczerze i autentycznie wyznają w Boga, zachowując liczne święte tradycje naszego regionu. Kolor czerwony to także przypomnienie o asystencji Ducha Świętego wpisanej w posługę pasterską Kościoła.

Zawołanie: Ut unum sint – aby byli jedno (J 17, 21)

Jednym z najskuteczniejszych narzędzi w kształtowaniu wiary jest otwarcie na Boga i człowieka. Osobiste doświadczenie bliskości Boga i odkrycie w drugim człowieku daru prowadzą do budowania i pogłębiania jedności. Jedność uczniów Chrystusa, budowana na fundamencie miłości, to dla świata wymowne świadectwo wartości Ewangelii.

Są różne płaszczyzny budowania jedności: międzynarodowa, międzyreligijna czy międzywyznaniowa. Ważne jest budowanie jedności międzyludzkiej w oparciu o pełne miłości otwarcie się na drugiego człowieka. W czasach, w których wiele środowisk zajęło się zarządzaniem międzyludzkimi konfliktami, staranie o tę jedność staje się szczególnym wyzwaniem i potrzebą. Św. Paweł zawarł to zadanie w słowach: „Jeden drugiego brzemiona noście” (Ga 6,2), a święty Jan Paweł II, odwołując się do tego zwięzłego zdania Apostoła, dodał: „jest [ono] inspiracją dla międzyludzkiej i społecznej solidarności. Solidarność – to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nigdy: jeden przeciw drugiemu. Jedni – przeciw drugim. I nigdy „brzemię” dźwigane przez człowieka samotnie. Bez pomocy drugich.” (Gdańsk, 11 czerwca 1987 r.). Święty Jan Paweł II nazwał te wysiłki „solidarnością” i podkreślił, że jest ona podstawowym elementem wolności. Do tej myśli nawiązał w czasie drugiej pielgrzymki na Wybrzeże w 1999 r. mówiąc, że: „nie ma solidarności bez miłości”.

Prośba Chrystusa, „aby wszyscy stanowili jedno” (J 17, 21), na wzór Jego jedności z Ojcem i Duchem Świętym, powinna przenikać wszystkie formy duszpasterstwa i życie każdej wspólnoty chrześcijańskiej – tym bardziej posługę biskupa, bowiem wierzyć w Chrystusa, znaczy pragnąć Kościoła; pragnąć Kościoła, znaczy pragnąć komunii łaski, która odpowiada zamysłowi Ojca powziętemu przed wszystkimi wiekami. Taki jest sens modlitwy Chrystusa: ut unum sint.

Stolica tytularna: Medeli

Zgodnie ze zwyczajem zainicjowanym przez papieża Klemensa V w XIV wieku biskupom pomocniczym, którzy pomagają biskupom diecezjalnym, wyznacza się także stolice związane z tytułami diecezji już nieistniejących. Powstanie tego zwyczaju wiąże się z podbojami obszarów chrześcijańskich na Bliskim Wschodzie, w Afryce i w Hiszpanii (VII-VIII wiek). Przydzielenie stolicy tytularnej podkreśla powszechność Kościoła i upamiętnia chrześcijan, którzy oddali życie za wiarę.

Medeli (łac. Medelitanus) to dawna stolica historycznej diecezji w Cesarstwie Rzymskim w prowincji Afryka Prokonsularna, która była sufraganią metropolii Kartagina. Współcześnie znajduje się w Tunezji. Ustanowiona została jako stolica tytularna w 1933 r.

Kim jest biskup koadiutor?

Funkcja biskupa koadiutora opisana jest w Kodeksie Prawa Kanonicznego w kanonach 403-411. Jak czytamy w kanonie 403 § 3 „Jeśli Stolicy Świętej wyda się to bardziej wskazane, może z urzędu ustanowić biskupa koadiutora, wyposażonego w specjalne uprawnienia. Biskup koadiutor ma prawo następstwa”.

Biskup koadiutor, podobnie jak biskup pomocniczy, jest nominowany po to, aby pomagać biskupowi diecezjalnemu. Jego funkcja różni się jednak tym, że posiada prawo następstwa, czyli sukcesji, oraz ma specjalne kompetencje. Koadiutor obejmuje diecezję z chwilą, gdy urzędujący biskup diecezjalny ustąpi z funkcji, czyli przejdzie na emeryturę lub umrze.

Prawa i obowiązki koadiutora są zwykle szczegółowo określone w listach nominacyjnych. Ma te same obowiązki co biskup pomocniczy, czyli ma pomagać biskupowi diecezjalnemu w zarządzaniu diecezją, a także zastępuje go gdy jest nieobecny lub niedyspozycyjny. Zawsze powinien być mianowany wikariuszem generalnym.

Gdy biskup koadiutor obejmuje diecezję przedstawia listy apostolskie swojej nominacji biskupowi diecezjalnemu, kolegium konsultorów i w obecności kanclerza kurii.

W praktyce oznacza to, że bp Zbigniew Zieliński będzie w diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej pracował jako biskup pomocniczy do czasu ustąpienia obecnego ordynariusza, bp. Edwarda Dajczaka.